De bestaande herenwoning anno 1862 werd in de 20ste eeuw reeds meermaals verbouwd, waardoor weinig origineel bewaard was gebleven. Na een ruimtelijke en technische analyse van het gebouw werd een architecturaal concept uitgewerkt waarbij enkele originele elementen -die een architecturale meerwaarde bieden- werden behouden en versterkt.  De herenwoning werd gerenoveerd met respect voor de vertikale gevelritmering, de originele ruimte-indeling, de sierschouwen en de hoge plafonds met herstel van siermedaillons.

De herenwoning vereiste een ingrijpende renovatie, zowel stabiliteitstechnisch als bouwfysisch én energetisch om aan alle hedendaagse normen te voldoen. De architectuur vormt eveneens een hedendaagse interpretatie van enkele originele elementen. De gevels zijn langs de buitenzijde zéér goed geïsoleerd en afgewerkt met enerzijds wit pleisterwerk en anderzijds een strakke gevelplint in natuursteen, als verwijzing naar de originele crepi en plint. Alle buitenschrijnwerk werd vervangen door duurzame houten blokramen met dubbel glas, welke een minimalistische interpretatie zijn van het oude schrijnwerk.

Voor de interieurinrichting is gekozen voor warme natuurlijke materialen zoals natuursteen en europese eik in combinatie met een minimalistische detaillering. De monumentale trap en alle vast meubilair van keuken en badkamer zijn op maat ontworpen.

De woning werd verbouwd in 2 fasen zodanig dat de bouwheer tijdens de bouwwerken in de woning kon blijven wonen op comfortabele wijze. Tijdens de 1ste fase bleven het gelijkvloers en de 1ste verdieping in gebruik, terwijl de volledige dakverdieping werd afgebroken en verhoogd. De dakverdieping werd ingericht als volwaardig gastenverblijf, zodanig dat de bouwheer hiernaar kon verhuizen. Tijdens de 2de fase werden alle onderliggende verdiepingen en gevels tot op de ruwbouw verbouwd.